Μνήμες........
Η μνήμη σαΐτα, σχίζει τα περασμένα, σημαδεύει
τα μελλούμενα. Το παρατεταμένο σκοτάδι ενός άνισου εμφύλιου, μιας αδελφοκτόνου αναμέτρησης, που
έβαζε στο περιθώριο των ηττημένων τους νικητές του λαϊκού αντιφασιστικού έπους, είχε αρχίσει να διαλύεται. Η νιότη
επέστρεφε στο μέλλον. Κρατούσε ψηλά της ειρήνης το λάβαρο, της ελπίδας το
χαμόγελο.
Κι ανάμεσα στους μπροστάρηδες, ο λεβεντόκορμος Γρηγόρης
Λαμπράκης. Ωραίος σαν ηλιοχάραμα, δυνατός σαν βαλανιδιάς κορμός. Βάδιζε με τα
μάτια ανοιχτά να λογχίζουνε το αύριο. Έψαχνε μες
απ’ τη ρημαγμένη γη να ανασύρει ανθούς της λεμονιάς. Και τότε ήταν που
λεγεωνάριοι παλικαράδες, με μάσκα, ή χωρίς μάσκα, έστησαν
καρτέρι στον γίγαντα. Τον κτύπησαν άνανδρα. Ο δρυς λύγισε, έσπασε, μα τα μάτια
του έμειναν ορθάνοιχτα. Σπάθιζαν τα μαύρα κρέπια
του φασισμού που κρύβανε το αύριο.
Θυμάμαι, τότε, πως σε αγκάλιασαν οι άνθρωποι
οι δικοί σου, οι κατατρεγμένοι, οι ανήμποροι και σε συνόδεψαν έως του βαποριού
τη σκάλα, του βαποριού που θα σε ταξίδευε σ’ άγνωστες θάλασσες, στο
στερνό λιμάνι, την ιστορία.
Ποτέ δεν ξεχάσω το πένθος το παλλαϊκό. Εκείνη
την αποφράδα ημέρα. Προπομπός της επιτάφιας πορείας, ήταν ένα κοριτσάκι.
Κρατούσε ένα μπουκέτο αγριολούλουδα. Στο
στήθος του είχε καρφιτσωμένες τρεις πελώριες λέξεις: Όχι άλλο αίμα! Οργισμένα
χέρια σήκωναν το φέρετρο κι αυτό έμοιαζε πιρόγα που αρμένιζε σε ανθρωποθάλασσα.
Όλοι θέλανε να τον αγγίξουνε, να του χαρίσουν το λυγμό τους, μια υπόσχεση να
δώσουν, πως όσο απέραντη κι αν είναι τούτη η νύχτα, η αστραποβόλα ματιά
του Λαμπράκη, θα φωτίζει τις Μεγάλες Παρασκευές που έρχονται, τις Πασχαλιές που
ποθούμε.
Σήμερα, που τα φαντάσματα του παρελθόντος
ελαύνουν και οι φαιές ερπύστριες ασχημονούν, ανάγκη είναι μεγάλη, τους
μικρούς σκληρούς πυρήνες αντίστασης της ποίησης να οργανώσουμε, αυτούς που
αυθαδιάζουν στην ακατάσχετη καθημερινότητα του θανάτου μας. Σας μιλώ για το
γρασίδι που βλέπουμε κάποτε να ραγίζει το τσιμέντο.. Μιλώ για εκείνη την
αντίσταση που είναι στόχος όλων των τανκς.
Μάρκος Δεληγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου